Seismische isolatie
Laatst bijgewerkt: 05-05-2025
Definitie
Seismische isolatie is een bouwtechniek die structuren beschermt tegen aardbevingsschade door het gebouw van de grond te scheiden met flexibele isolatoren.
Omschrijving
Deze techniek wordt toegepast in seismisch actieve gebieden om te voorkomen dat grondbewegingen direct opgaan in de constructie. Door seismische isolatoren, zoals rubberen lagers of wrijvingssystemen, onderin het gebouw te plaatsen, kan het gebouw relatief stabiel blijven terwijl de grond eronder beweegt. Dit vermindert de overdracht van seismische krachten en beperkt schade aan zowel het gebouw als de inhoud ervan. Seismische isolatie is een methode om de seismische vraag te verminderen, in tegenstelling tot traditionele methoden die de capaciteit van de constructie vergroten om de krachten te weerstaan.
Werking
Seismische isolatie verlengt de natuurlijke trillingsperiode van een gebouw, waardoor resonantie met aardbevingsbewegingen wordt vermeden en de impact van schokken aanzienlijk wordt gereduceerd. Het isoleert de structuur van de grondbeweging, wat resulteert in lagere laterale versnellingen in de bovenbouw. Hoewel de horizontale verplaatsing bij de isolatielaag toeneemt, kan demping in het systeem deze verplaatsingen beperken. Een geïsoleerde structuur heeft hoge verticale stijfheid maar beperkte horizontale stijfheid.
Soorten isolatoren
Er zijn verschillende typen seismische isolatoren, grofweg in te delen in op rubber gebaseerde en wrijvingsgebaseerde systemen. Voorbeelden zijn elastomere rubberlagers (met of zonder loden kern) en frictiependelsystemen. Elastomere isolatoren bestaan uit lagen rubber afgewisseld met staalplaten. Loodrubberlagers hebben een loden cilinder in het midden voor extra demping. Wrijvingsgebaseerde isolatoren gebruiken schuifelementen en kunnen vlak of gekromd zijn.
Gebruikte bronnen: